Whaaaa! Ik sta naast mijn bed in een grote hondenplas. Met mijn piesvoeten loop ik naar de badkamer. Een nat spoor op het zeil. Teckel Teun woont sinds kort ’s nachts boven en hij kan niet de hele nacht zijn plas ophouden. Het is de gewoonste zaak van de wereld geworden om ’s ochtends eerst de bovenverdieping te dweilen, maar een plas direct naast mijn bed is een verrassing. We zijn wel wat gewend. Negen honden en zeventien katten in huis betekent ongelukjes opruimen. Hoewel,

Mooi stel he? Pim, onze zwartbles en Femke, ons Texelaartje. Jammer dat ze geen lammetjes zullen krijgen, want dat waren vast mooie schaapjes geworden. Nu zijn ze dikke vrienden, dat is ook fijn. Pim was ooit de beste vriend van Bebe, maar sinds die vond dat ie de baas over iedereen moest spelen, heeft Pim een ander maatje gezocht. Pim en Femke zijn altijd samen. Femke heeft een zwaardere stem dan Pim en ook haar pootjes zijn een stuk steviger. Pim is een soort balletdanser m

Als je nooit iets aan het onkruid in het gras doet, krijg je dit. We hebben inmiddels een b(l)oeiend 'gazon'. Natuurlijk tuinieren komt steeds meer in de belangstelling te staan. Dat betekent bijvoorbeeld dat je onkruid niet ziet als iets dat weg moet, maar dat waardevol is voor de grond. Mocht je het te overweldigend vinden, dan kun je het altijd wegknippen. Het bodemleven blijft dan in tact. We willen veel meer van deze ruige plekken waar van alles groeit. Ons probleem is d

Becky is overleden. We hebben haar maar zes jaar bij ons mogen hebben. Vanmiddag hebben we haar in laten slapen, omdat haar nieren het begaven. Becky was al een poosje ziek. We hebben daar niet eens veel van gemerkt. We zagen wel dat ze was afgevallen en dat haar achterpootjes kaal waren geworden. Ze was echter wel levendig en de laatste tijd trok ze meer naar ons toe. Misschien had dat ons moeten waarschuwen. Pas gisteravond was ze sloom. Vanochtend ben ik met haar naar de d

Bloeiende blauwe regen, ik zie de foto's overal op Facebook en Instagram staan. Wij hebben witte regen voor het huis staan, maar die is nog niet zover. Deze foto is van een paar dagen geleden, de knoppen zijn nu iets groter, maar bloei is nog ver te zoeken. Waarom hij hier zoveel later is, weet ik niet. Misschien dacht ie 'ik houd de spanning er nog even in.' Mocht je je afvragen wat die vage vlekken zijn die je voor de pergola ziet: de foto is vanuit huis genomen en je ziet

Het ruikt heerlijk op het erf, want de sering bloeit. Gelukkig heeft die de droogte overleefd en staat nu op een paar plekken te stralen. We kijken uit naar meer regen. Het buitje van gisteren stelde hier niet zoveel voor, maar er schijnt meer aan te komen. We zien steeds beter welke struiken de droogte niet hebben overleefd. Over een week heb ik een weekje vrij en dan gaan we aan het rooien.

Het is drukkend. Na de warme dagen van de afgelopen tijd, nam de luchtvochtigheid toe vandaag. In het zuiden schijnt al veel water te zijn gevallen. Hier dondert het in de verte en de wind steekt op. Net even alle ramen en deuren gecheckt. Iedereen zit veilig. Melua was altijd ontzettend bang voor onweer. Ik ging dan bij haar liggen en hield haar vast. Dat hielp. Donderslagen zullen me voor altijd aan haar herinneren.

Poezenweer is het. Saar ligt languit in de zon te rollen. Heerlijk vindt ze het. Hoe goed het weer is, merken we altijd aan de kattenbakken. We hebben er vier en als het regent, worden ze volop gebruikt. Als het koud is ook. Maar op deze mooie dagen heb ik een makkie. Geen kat in het bakkie.

De honden hadden er het hele lange weekend naar uitgekeken. Ik had namelijk aangekondigd dat ze op tweede paasdag 'paaseieren' gingen zoeken. De paaseieren kwamen in de vorm van stukjes kaas en andere snoepjes, die ik vakkundig verstopt had toen ze niet keken. Juichend renden ze de wei in en iedereen deed mee! Normaal gesproken doet bij zoekspelletjes de helft niet mee, maar vandaag rook het té lekker. Prachtig om te zien was het. De onbetwiste winnaar was natuurlijk Wick. Wá

Hoewel het nog net geen twee jaar geleden is dat hij kwam, nu toch vast Brandon in het zonnetje. Letterlijk en figuurlijk. Hij was het begin van een hele stoet Koekebakkers (honden uit het asiel van Peter Koekebakker). Brandon is de grootste knuffelkont op aarde. Altijd bezig een aai te krijgen, een lik uit te delen en hij vindt iedereen lief. En omgekeerd. Wát een leuk hondje is het. Hij voelt zich intussen al net zo vrij en vertrouwd hier als Donder. Ruim zeven jaar asiel w