Wick en Donder liggen in de deuropening van de keuken. Wick alert en Donder met zijn karakteristieke blik. Vandaag heeft deze foto een speciale betekenis. Beide honden zouden hier niet zijn als één bijzondere man hen niet gered had van een akelig zwerversbestaan in Spanje. Die bijzondere man is Peter Koekebakker. Afgelopen nacht is hij overleden. Nog maar 58 jaar. Peter heeft eigenhandig een groot asiel opgezet in het zuiden van Spanje. Een plek waar een dierenleven niets waa

Zo'n dag was het dus: iedereen lui in de zon. Het was tegen de 20 graden, volop zon en nauwelijks wind. Ik verhuisde van de ene hangplek naar de andere. Eerst bij de varkens, toen op de geitentrap en daarna midden op het erf bij de katten. Wat de katten betreft hebben we vandaag de koe weer bij de hoorns gevat. Dat wil zeggen dat we Mathilde van haar zoldertje hebben gehaald en buiten hebben gezet. Deze keer rende ze niet meteen naar binnen. Het was te lekker buiten denk ik.

Hij bloeit. De sierkers in de border. Volgens mij is hij elk jaar een weekje vroeger, maar ik kon het niet terug vinden. De bloei duurt altijd maar een paar dagen en in juni geeft ie hele kleine kersjes. Wij krijgen daar niets van mee, maar de vogels des te meer. Het voorjaar is nu definitief begonnen.

Het is wel weer eens tijd voor een leuk bericht en waar word je nou vrolijker van dan van de billen van Els (Vrouw Holle). Ze heeft alleen haar staart altijd een beetje naar links en dan kijk je recht tegen haar kling aan. Dat wilden we haar niet aandoen, vandaar de verhullende sterretjes. Het gaat dus om die mooie behaarde billen die rond schommelen op het erf. Altijd goed voor een glimlach.

Meer dan een week hebben we hem gescheiden gehouden van de anderen, onze Teun. Zelf wilde hij maandagavond al terug naar de groep, maar we vonden zijn wonden nog te vers en vooral durfde ik zelf niet. Wat ben ik de afgelopen dagen nerveus geweest voor dit moment: Teun terug in de groep. Vanavond was hij niet meer te houden en hebben we toegegeven. Er gebeurde niets. De andere honden keken bijna niet op of om toen hij de kamer in kwam. En Teun? Teun dook in de eerste de beste

Kijk ze speuren! Sinds een paar dagen gooi ik elke middag kleine brokjes in de wei. Rond een uur of vier gaan we altijd even spelen met de honden. Ik gooi dan met de bal en loop rondjes. De hondengedragsdeskundige heeft ons geleerd dat we dan ook hersenwerk met de honden moeten doen. Dat betekent dat ze moeten gaan zoeken en ruiken om dingetjes te gaan vinden. Ik zou het eerder neus- of speurwerk noemen, maar dat maakt niet uit. Ze vinden het geweldig. Sergio, Eddy en Wick bl

Wat er in gaat, moet er ook uit. Na het voeren 's ochtends doe ik meestal een poeprondje. Hondenpoep uit de wei en voortuin, kippenpoep uit de hokken, varkenspoep van het erf, ponypoep van het schoolplein (zo noemen we het bestrate gedeelte achter de stal) en geitenpoep uit het hoge gedeelte van de stal. Als ik om negen uur in mijn nette kleren in mijn nette auto stap, heb ik al een vies karweitje achter de rug. Soms is er een dag dat ik de poep niet weg hoef te halen, omdat

Nadat Binky vorige week in the picture stond, wilde Boris natuurlijk ook. Boris, met zijn prachtige blonde manen. De grote knibbelaar. Geen rits, veter of capuchon is veilig. Hij wil er altijd even aan voelen met zijn lippen en voor je het weet heeft hij stevig beet. Heerlijk jong is het en op zijn best als hij samen met zijn broer kattenkwaad kan uithalen of door de wei racet. Nog een week of twee en dan mogen ze de wei weer in. Eindelijk gras in plaats van hooi. Wij verheug

We hebben wel vijftien poorten op het erf. Ooit begonnen we met drie ofzo. In de loop der tijd hebben we steeds meer afscheidingen gemaakt om de dieren uit elkaar te kunnen houden. Onze droom van alle dieren door elkaar op één groot erf, bleek niet uit te kunnen komen. Daarvoor zijn de diersoorten te verschillend. Onze honden hebben ongeveer de helft van het erf en binnen hun gedeelte kunnen we ook nog weer stukken afsluiten. Kleine ren, voortuin, ponywei. Wick en Eddy zijn v

Lenie Henrion is hondengedragsdeskundige en ze was vanmiddag bij ons. Het grote hondengevecht van dinsdag is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Teun zit nog steeds apart. We zijn vandaag met hem naar de dierenarts geweest, want een van zijn wonden is ontstoken geraakt. Hij krijgt nu anti-biotica. Gezien de aanval die hij moest verduren, vallen de wonden mee en het gaat al een stuk beter met hem. Hem weer in de groep laten kan nog niet, want hij moet nog wel wat aansterk