Vandaag kwam er weer een bos bloemen van lieve mensen die meeleven met de ellende die we de laatste tijd meemaakten. Zo fijn, al die steun. De afgelopen weken hebben ons duidelijk gemaakt hoe kwetsbaar we zijn en daarmee ook ons dierentehuis. Zoveel dieren verzorgen vraagt veel van je en als alles goed gaat, is het makkelijk te doen, maar als je wat minder aankunt, wordt het snel zwaar. Het is een grote verantwoordelijkheid en die nemen we serieus. Het zal betekenen dat niet

Sergio is eigenlijk onze enige echte 'blafhond'. De rest blaft alleen als er wat is: postbodes, honger, luchtballonnen of een vreemd geluid kunnen de trigger zijn en na een paar minuten is alles weer rustig. Sergio doet bij blafconcerten van de groep nauwelijks mee, maar hij haalt de schade in door 's ochtends en 's middags gewoon een uur voor zich uit te gaan zitten blaffen. Hij vindt het de normaalste zaak van de wereld, het hoort bij zijn ras. Mastins laten namelijk de wol

Dertien jaar oud zijn ze nu. Teun en Gijs. Ze huppelen nog als jonge honden door de wei. Ze hebben iets meer slaap nodig dan de jonge garde en Gijs hoort niet alles meer, maar verder mankeren ze niets. Alleen hun grijze snuitjes verklappen hun leeftijd. Dertien jaar geleden haalden we ze op uit Veenendaal. Twee teckeltjes uit een nest van zeven. Hun eerste drie jaar brachten ze door in Lunteren en daarna woonden ze op Erve Knots. Wat heel mooi is om te zien is hoe alle andere

Op de dagen dat ik thuis ben, ga ik 's middags rond half vier met de honden de wei in. Ze kunnen daar de hele dag in, maar het leukst vinden ze het toch als ik meega en met hen door de wei struin. Ik gooi wat ballen voor Eddy en Lara en loop rondjes. De honden lopen mee, spelen met elkaar en we doen alsof we op jacht zijn. Heerlijk vinden ze het. Daarna drinken we een kopje thee en praten nog even na over het avontuur van die middag. Het leven kan zo simpel zijn.

Het is een wonder. Ja, die krokussen zelf ook, maar vooral dat ze overal in onze tuin opduiken en overleven. Daar banjeren namelijk tien honden rond en elke dag ook een paar ganzen die alles kortwieken wat op hun pad komt. Misschien zijn ze niet lekker? In ieder geval word ik blij van die dappere kleine bloeiers.

De lange scheuten van de wisteria zaten er de hele winter nog aan en vandaag was de perfecte dag om te snoeien. Twee weken geleden heb ik de druivenranken gesnoeid en vandaag was de witte regen aan de beurt. Ongelofelijk wat een groeikracht zo'n plant heeft. Het was ook de enige die geen last heeft gehad van de droogte afgelopen zomer. Een foto van de kale takken is niet zo leuk, dus daarom een foto van hoe hij er straks hopelijk weer bij staat.

Een klein straaltje zon en de katten weten dat te vinden. Mojo geniet van de warmte op zijn favoriete dekentje.

We hebben een nieuwe bank. Eindelijk hoeft Dick niet meer in een enorm gat met metalen veren te zitten. Vanochtend hebben we de oude bank uit huis getakeld en de zandbak die eronder lag opgeveegd. Een uurtje later was de nieuwe er. De honden moesten buiten wachten en stonden nieuwsgierig door het raam te loeren. Toen ze eindelijk in de kamer mochten, was binnen tien seconden dit het tafereel. Ze gingen liggen en waren niet van plan er ooit nog weer af te komen. Gelukkig mocht

Wat heerlijk die zon. Iedereen heeft er op zitten wachten. Eindelijk droge voeten in de hele wei en al staat er dan geen gras, die dieren kunnen de benen weer eens lekker strekken. In de vroege ochtend gaan de pony's even flink rennen en later op de dag heeft iedereen een plekje in de zon gevonden. Nog een paar weken en dan is het zelfs al weer groen. We kijken er naar uit met z'n allen.

Zouden ze doorhebben dat er nog iets in deze bak zit? Kan ik stiekem nog een brokje pakken?