Vandaag kwam er weer een bos bloemen van lieve mensen die meeleven met de ellende die we de laatste tijd meemaakten. Zo fijn, al die steun. De afgelopen weken hebben ons duidelijk gemaakt hoe kwetsbaar we zijn en daarmee ook ons dierentehuis. Zoveel dieren verzorgen vraagt veel van je en als alles goed gaat, is het makkelijk te doen, maar als je wat minder aankunt, wordt het snel zwaar. Het is een grote verantwoordelijkheid en die nemen we serieus. Het zal betekenen dat niet ieder dier dat overlijdt wordt opgevolgd door een ander dier in nood. De huidige Erve Knots familie is een heerlijk stel en we hebben onze handen vol om hun leven zo goed mogelijk te maken. Uitbreiding zit er niet meer i

Sergio is eigenlijk onze enige echte 'blafhond'. De rest blaft alleen als er wat is: postbodes, honger, luchtballonnen of een vreemd geluid kunnen de trigger zijn en na een paar minuten is alles weer rustig. Sergio doet bij blafconcerten van de groep nauwelijks mee, maar hij haalt de schade in door 's ochtends en 's middags gewoon een uur voor zich uit te gaan zitten blaffen. Hij vindt het de normaalste zaak van de wereld, het hoort bij zijn ras. Mastins laten namelijk de wolven in de omgeving weten dat ze er zijn en het niet moeten wagen om in de buurt te komen. Nu er wolven in Nederland zijn, kan dat misschien nog eens van pas komen, maar toch manen wij hem regelmatig tot stilte. Hij begri

Dertien jaar oud zijn ze nu. Teun en Gijs. Ze huppelen nog als jonge honden door de wei. Ze hebben iets meer slaap nodig dan de jonge garde en Gijs hoort niet alles meer, maar verder mankeren ze niets. Alleen hun grijze snuitjes verklappen hun leeftijd. Dertien jaar geleden haalden we ze op uit Veenendaal. Twee teckeltjes uit een nest van zeven. Hun eerste drie jaar brachten ze door in Lunteren en daarna woonden ze op Erve Knots. Wat heel mooi is om te zien is hoe alle andere honden hen nooit te na komen, alsof ze respect hebben voor honden op leeftijd. De andere honden proberen nog wel eens iets te jatten uit elkaars voerbak, maar Teun en Gijs hoeven nooit te delen.

Op de dagen dat ik thuis ben, ga ik 's middags rond half vier met de honden de wei in. Ze kunnen daar de hele dag in, maar het leukst vinden ze het toch als ik meega en met hen door de wei struin. Ik gooi wat ballen voor Eddy en Lara en loop rondjes. De honden lopen mee, spelen met elkaar en we doen alsof we op jacht zijn. Heerlijk vinden ze het. Daarna drinken we een kopje thee en praten nog even na over het avontuur van die middag. Het leven kan zo simpel zijn.

Het is een wonder. Ja, die krokussen zelf ook, maar vooral dat ze overal in onze tuin opduiken en overleven. Daar banjeren namelijk tien honden rond en elke dag ook een paar ganzen die alles kortwieken wat op hun pad komt. Misschien zijn ze niet lekker? In ieder geval word ik blij van die dappere kleine bloeiers.

De lange scheuten van de wisteria zaten er de hele winter nog aan en vandaag was de perfecte dag om te snoeien. Twee weken geleden heb ik de druivenranken gesnoeid en vandaag was de witte regen aan de beurt. Ongelofelijk wat een groeikracht zo'n plant heeft. Het was ook de enige die geen last heeft gehad van de droogte afgelopen zomer. Een foto van de kale takken is niet zo leuk, dus daarom een foto van hoe hij er straks hopelijk weer bij staat.

Een klein straaltje zon en de katten weten dat te vinden. Mojo geniet van de warmte op zijn favoriete dekentje.

We hebben een nieuwe bank. Eindelijk hoeft Dick niet meer in een enorm gat met metalen veren te zitten. Vanochtend hebben we de oude bank uit huis getakeld en de zandbak die eronder lag opgeveegd. Een uurtje later was de nieuwe er. De honden moesten buiten wachten en stonden nieuwsgierig door het raam te loeren. Toen ze eindelijk in de kamer mochten, was binnen tien seconden dit het tafereel. Ze gingen liggen en waren niet van plan er ooit nog weer af te komen. Gelukkig mochten wij er vanavond wel bij. De bank is wat dieper en nu kunnen ze overdwars liggen, al is Eddy dat niet van plan. Wij zijn benieuwd of we de bank morgen nog heelhuids aantreffen, maar hebben goede hoop. Hij is van de ste

Wat heerlijk die zon. Iedereen heeft er op zitten wachten. Eindelijk droge voeten in de hele wei en al staat er dan geen gras, die dieren kunnen de benen weer eens lekker strekken. In de vroege ochtend gaan de pony's even flink rennen en later op de dag heeft iedereen een plekje in de zon gevonden. Nog een paar weken en dan is het zelfs al weer groen. We kijken er naar uit met z'n allen.

Zouden ze doorhebben dat er nog iets in deze bak zit? Kan ik stiekem nog een brokje pakken?

Een zonnige foto van Hector. Wat gaat het goed met de kleine man. Hij is blij met zijn twee grote Kune-vrienden Vrouw Holle en Ollie. Hij ligt elke nacht tegen hen aan. Hij is zelfs een beetje oranje verkleurd door de talg uit hun klieren. Op een mooie dag als vandaag scharrelt hij lekker over het erf. Het lopen gaat nu zó goed. Eén van zijn hoefjes is voor altijd vervormd, maar hij redt er zich prima mee. Dit zijn goede tijden voor hem, na zijn start als carnavalsvarken, de verwaarlozing bij zijn tweede baasjes en de operaties die hij hier moest ondergaan om een normaal leven te kunnen hebben. Hector is happy en wij dus ook!

Lekker met de snuit in de zon. Vrouw Holle heeft ervan genoten. Vandaag lag iedereen op een zonovergoten erf. Vrouw Holle ook, maar dan wel met de billen in het stro.

Even een vrolijk plaatje van een paar jaar geleden. Omdat het vandaag zo zomers was en omdat ik wel iets opbeurends wilde zien. Een ongeluk gaat je niet in de koude kleren zitten, en twee ongelukken in korte tijd al helemaal niet. Vandaag heb ik niets anders gedaan dan dieren voeren en op de bank hangen met de honden. Even geen zin in klussen of dingen die moeten. Het gaat goed hoor, alleen een beetje rugpijn en een blauwe arm en hand heb ik. Met de verzekering is alles geregeld en maandag krijg ik een vervangende auto. Nu even wat tijd om bij te komen en dan gaat het gewone leven weer even vrolijk door.

Dit was de file op de A28 die ik vanmiddag veroorzaakt heb. Ik zit hier naast de man van het bergingsbedrijf die mijn auto naar een veilige plek bracht. Vanmiddag dacht ik vroeg thuis te zijn, maar ik kwam pas om acht uur op het station van Coevorden aan. Ik ben rond half vier op twee auto's geknald, die net een aanrijding hadden gehad. Die auto's reden bijna onmiddellijk weg, zodat ik alleen tussen het voorbijrazende verkeer stond. Mij auto deed het niet meer. Ik was behoorlijk overstuur en na een paar minuten stopte er een jonge vrouw met een witte bestelbus achter mij. Ze zorgde er met haar bus voor dat het goed zichtbaar was dat ik daar stond. Ik ben haar eeuwig dankbaar. De politie gin

Kijk nou! Het logo van Erve Knots staat op de Knotsmobiel. Lara en Dick rijden nu nog trotser rond en bezoekers aan ons erf weten meteen dat ze op de juiste plek zijn aangekomen. De Knotsmobiel gebruiken we voor het vervoer van voer en spullen, dieren naar de dierenarts, Lara naar het bos en wat al niet meer. Hij bevalt prima. Veel ruimte, opgeladen door de zon en dus lekker stil. Laten we hopen dat Erve Knots er tot in lengte van jaren plezier van heeft en dat iedereen die ons langs ziet rijden een beetje vrolijk wordt van het kipje dat verbaasd naar haar ei kijkt.

Gisteren schreef ik al over 'het voeren der honden'. Mas is een geval apart. Hij eet altijd liggend en sinds kort wil hij zijn voer graag op de bank. Dat ligt wat zachter, zegt hij. Hij is een langzame eter. Eerst staart hij een half uur naar zijn voer en dan neemt hij een eerste hapje. Als de anderen dan verlekkerd om hem heen staan (want die hebben hun voer al op) pakt hij brokje voor brokje en eet dat langzaam op. Hij is nooit een grote eter geweest en gelukkig eet hij sinds een paar maanden eindelijk goed, maar zijn tempo ligt laag. Hij eet deftig en nadenkend, een hond met stijl zogezegd.

Het is nog steeds een heel gedoe: de honden eten geven en de nacht. Lange tijd hebben we de honden 's nachts om 1 uur eten gegeven. Hoe dat zo gekomen is, is een te lang verhaal, maar sinds kort is het moment naar voren geschoven. Nu voeren we hen om 8 uur s avonds. De hele meute raakt tegen die tijd overenthousiast , wij schieten in de voerstand en al snel staat ieder op zijn eigen plek te eten. Als het daarbij bleef, zou het geweldig zijn. Dat ze ons nog steeds om 6 uur wakker maken is tot daar aan toe, maar sinds kort vinden ze dat ze 's nachts om 4 uur hun toetje moeten hebben. Er is geen houden aan en wij stappen dan dus slaperig rond met nog wat handjes voer. Daarna is het weer rustig

Vandaag was ik in Weustenrade. Waar? In Weustenrade, dat is een gehucht in Zuid Limburg. Vanaf ons erf kun je in Nederland niet veel plaatsen vinden die verder weg zijn. Het was ruim drie uur rijden. Bijna de hele route reed ik over snelwegen, maar toen ik uiteindelijk van de snelweg af moest, was ik meteen in het prachtige Limburgse heuvelland. Net zo rustig als hier, met her en der een dorp. Nederland is behoorlijk volgebouwd, maar gelukkig zijn er nog altijd plekken als dit te vinden. De volgende keer ga ik op een dag dat alles groen is en ik tijd voor een wandeling heb. Als ik de honden erover vertel, willen ze vast mee.

Op zo'n dag als vandaag hebben er maar een paar plezier: de ganzen en eenden. Ze spetteren in de plassen en laten zich met plezier nat regenen. De rest zit binnen bij de kachel of ligt een beetje voor zich uit te staren in de stal. Ik heb medelijden met de dieren. Ze zoeken een droog plekje en staan zich daar de hele dag te vervelen. Of leg ik dat er in? Misschien vinden ze het wel fijn om lekker met elkaar te roddelen over de laatste nieuwtjes, terwijl de regen met bakken naar beneden komt. Misschien ligt Melua lekker lui onder haar warmtelamp en is ze blij dat ze de hele dag mag slapen. We zullen het niet weten, maar voor ons allemaal geldt dat er weer droge dagen komen waarop we onze bene

Rond een uur of tien sluit ik de hokken en stallen af. Ik ga dan altijd nog even zitten op het bankje tegen het huis om de stilte van de avond op me in te laten werken. De katten houden me gezelschap en vanavond was ik blij om Saartje weer te zien. Drie dagen lang was ze er niet. Het weer was guur en dan blijft ze wel vaker weg, dus ik probeerde niet ongerust te zijn, maar ik was blij dat ik haar vanavond weer zag. Ze is overigens niet te zien op de foto, ze stond op dat moment te eten op de tafel onder de pergola. Ze had honger en dat zou kunnen betekenen dat ze niet in het hooi lag te slapen, maar ergens vast heeft gezeten. We zullen het nooit weten, maar gelukkig is ze er weer.