Onze varkens zijn misschien wel de meest prominente dieren op ons erf. De honden maken het meeste lawaai, maar de varkens maken de meeste indruk. Als je ons erf op komt lopen, kijk je recht in de kapschuur waar Vrouw Holle, Hector en Ollie verblijven. Meestal liggen ze te slapen en als we dichterbij komen, kijken ze ons met een half oog aan of steken zelfs hun kop even boven het stro uit. 'Lopen ze hier zomaar los?', vragen de gasten dan. 'Ja', zeg ik, 'en als de deuren van o

Amaryllis en tulpen. Wat een mooie combinatie. Ik vond amaryllissen nooit zo bijzonder, tot ik ze ergens met korte stelen zag. Nu vind ik ze prachtig. Gek hoe je aanneemt dat bepaalde dingen nu eenmaal zo horen, zoals lange stelen bij amaryllissen. Als je eenmaal weet dat het anders kan, ontstaan er heel nieuwe mogelijkheden.

We hadden bezoek vandaag. Anneke en Bertus kwamen helemaal uit Bergen op Zoom om Erve Knots en ons te zien. De dieren waren door het dolle natuurlijk. Ze zijn gek op belangstelling. Ollie, Vrouw Holle en Hector sprongen overeind om te kijken wie er waren (om eerlijk te zijn gebeurde dat pas bij de tweede 'bezichtiging', toen het bezoek weer weg ging, want bij de eerste waren ze te diep in slaap). Na de uitwisseling van een aai en een knuffel gingen ze tevreden weer liggen.

Na weken van op de bank zitten voor Dick (door de complicaties van de operatie aan zijn been), veel werk voor Ina en mij, verlies van dierbare dieren (Teun en Vlekkie), is het wel weer eens tijd voor een zaterdagavond met een wijntje. Even relaxen voor het eten en daarna met de honden languit op de bank 'The Crown' verder kijken. Morgen start de dag weer vroeg en het werk houdt nooit op, maar nu zijn we even vrij.

Vlekkie is overleden vandaag. Ina vond haar om drie uur vanmiddag in de wei. Er was tot vanochtend niets met haar aan de hand. Ik hoorde haar wel even roepen (ik voerde vroeg en het was nog stikke donker), maar ze klonk of ze ritsig was en dan komt ze nooit bij me. Ik heb dus verder niet gecheckt of er iets was. Gisteren at ze gewoon en was ze zichzelf. En nu heeft ze ons verlaten. Erve Knotser van het eerste uur. Bijna tien jaar geleden haalden we haar samen met Missy en Peb

Een bekende plek voor ons. De wachtkamer van dierenartsenpraktijk zuidoost Drenthe. Vandaag zat ik er met Nikki. Haar oog moest weer gecontroleerd worden. Het gaat goed en er zit al veel minder bloed in haar oog, maar het duurt nog wel even voor het weer helemaal goed is. We hoeven niet terug te komen, tenzij er iets mis gaat. Nikki is het intussen wel zat, al die ritjes naar de dierenarts en de dagelijkse zalf in haar oog. In de auto liet ze luidkeels weten wat ze er van von

Een van de fijne dingen van buitenaf wonen is dat je soms van die prachtige zonsondergangen kunt zien. Natuurlijk zie je die in de stad ook, maar hier is de hemel groter. Mas is er niet zo in geïnteresseerd trouwens.

Mas weet 's avonds niet zeker waar hij wil slapen. Bij Sergio in de hal? Bij de andere honden in de kamer? Vroeger sliep hij meestal bij Melua in de werkplaats, maar sinds zij er niet meer is, vindt hij het daar te eenzaam. Sinds kort pakt hij het als volgt aan: als het hem lukt vóór Sergio in de hal te zijn en het grote kussen te bemachtigen, slaapt hij daar. Als Sergio hém voor is, dan kiest hij toch maar voor de bank in de kamer. Moeilijk, al die keuzemogelijkheden.

Het is al laat. Dus alleen een kort bericht: we hopen dat jullie allemaal net zo lekker slapen als Brandon. Welterusten!

Vandaag is het tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Drie jaar later overleed mijn vader en hebben we de as van beiden uitgestrooid in hun favoriete stuk bos, vlak bij het geboortehuis van mijn vader, in Doetinchem. Mijn zus en ik gingen vandaag naar die plek met een bloem voor beiden en hebben daar gewandeld en herinneringen opgehaald. Het was een mooie dag.