een sprankje hoop

De hele dag heeft ze doodstil gelegen. Ze at en dronk wel, maar daar was alles mee gezegd. Deze avond kwamen de buurmannen weer om Okja te helpen keren en ineens werd ze iets levendiger. Het keren ging makkelijker - ze leek wel mee te werken- ze bewoog haar poten en haar kop, ze 'praatte' meer. Toen we haar over de ruggengraat kriebelden begon ze zelfs helemaal te bewegen. Ze lustte nog graag wat water en een flinke hap hooi. Zou het dan toch....?

Het is nu ruim 10 dagen geleden dat ze haar poot verstuikte en vijf dagen geleden dat ze nog overeind kon komen. Gisteren kreeg ze prednison en vitamine B, morgen spuiten we haar weer. Kan ze weer de oude worden? Ik durf er haast niet op te hopen, want het leek zo uitzichtloos. Buikpijn en slapeloze nachten, 's nachts om vier uur bij haar zitten huilen, ze kon alleen maar plat liggen en dus onhandig eten en drinken, bijna nergens meer op reageren en nu toch een kleine verbetering? We zijn er nog lang niet, maar deze avond hebben we ook. Kijk haar nu liggen, lekker tegen vriend Ollie aan. Grietje ligt daar weer naast. Samen onder de warmtelamp. Toen ik net bij haar was, kreeg ik een tevreden knor. Deze nacht slapen we allemaal goed. Wat een Sinterklaascadeautje.

5 december 2022, maandag