soms is het niet te doen

Jelle is al twee dagen niet thuisgekomen. Voor een jonge kat is dat niet zó bijzonder, maar Jelle is geen held. Hij is een zachte, voorzichtige jongen en ik maak me grote zorgen. Misschien dat ik morgen loop te juichen omdat hij er weer is, maar zijn afwezigheid roept ál die andere keren op dat we tevergeefs op een kat hebben gewacht. Afgelopen jaar alleen al, zijn er drie katten verdwenen.

Als ze doodgaan en je kunt ze begraven, dan is dat altijd al heel verdrietig, maar verdwenen dieren zijn afschuwelijk. Je blijft maanden zoeken, soms denk je dat je ze ziet en je haalt je de naarste dingen in het hoofd over wat er gebeurd kan zijn.

Die nare gedachten brengen je ook terug naar al die andere dieren die we verloren hebben. Soms was hun dood afschuwelijk om mee te maken. De herinneringen daaraan flitsen door mijn hoofd en ik moet mijn best doen om aan andere dingen te denken.

Dit is de zwarte kant van een dierentehuis. Al dat gemis en verdriet. Het went niet met de jaren, het geeft eerder zóveel krassen op je ziel dat het moeilijk vol te houden is.

We zijn al lang aan het afbouwen (we gingen van 120 naar 40 dieren) en met dat afbouwen gaan we door, want op een keer is het genoeg.

Straks zie ik vast weer al het moois op Erve Knots en ben ik blij dat we zó van betekenis kunnen zijn voor onze dieren, maar soms is het niet te doen.

zaterdag 24 februari 2024