afscheid van Catootje

Gisteravond heb ik Catootje moeten laten inslapen. Cato had al heel lang niet goed functionerende nieren, waar ze medicijnen voor kreeg. Gisteren was ze op.

Catootje kwam in januari 2010 bij ons, samen met haar twee broers en zusje (Koos, Willem, Carolien). Ze waren ondervoed gevonden in een weiland. Te laat om nog te socialiseren. Catootje heeft járen in de werkplaats en buiten geleefd, heel soms kwam ze binnen. Aanraken liet ze zich niet. Pas de laatste paar jaar was ze in de winter graag bij ons binnen en mochten we haar heel voorzichtig aaien.

Toen ik haar gisteren zocht om naar de dierenarts te gaan, was ik bang dat ik haar niet kon vinden, want ze had zo haar schuilplekjes op het erf. Ze bleek op mijn bed te liggen. Ongelofelijk, daar was ze nog nooit geweest. Ze liet zich oppakken en aaien en zo viel ze ook bij de dierenarts bij mij op schoot voor altijd in slaap. Ze genoot van de aanraking, meer dan ik ooit had gezien. Alsof ze wilde laten weten dat ze dankbaar was.

Lieve Catootje, Toti, zoals we jou altijd noemden: dank je wel dat je bij ons wilde zijn. Jij bent voor altijd in ons hart.

vrijdag, 13 september 2024