Mas

Ruim een week is hij dood nu. Onze allerliefste, mooiste, grappigste, bijzondere vriend. Op 4 april 2011 werd hij geboren in Spanje, op 17 mei 2012 kwam hij bij ons. Ons leven met honden zou nooit meer hetzelfde zijn. Iedereen die hem ontmoette zei: 'Die mag wel bij mij komen wonen.' Zijn slungelige benen, zijn voorliefde voor Franse kaas, zijn prachtige kop, zijn enorme vacht. Wát een hond.

Pure liefde was hij. Rustig, attent, vriendelijk en niet te stoppen als er een luchtballon overkwam. Hij kwam als vriend van Lennox, ook zo'n reus, en al snel kwam daar Melua bij. Lennox en Melua sliepen het liefst in de schuur, eerst met Mas, maar Mas besloot een bank in huis toch fijner te vinden. Alle andere honden waren zijn maatjes, vooral Lara en Sergio. Hij had humor en kon ons en de anderen voor de gek houden en dan leek het of hij lachte.

We hadden het wel eens over de dag dat we afscheid van hem zouden moeten nemen, want dat was onze grootste nachtmerrie. Natuurlijk werd hij ouder, hij was al twaalf, maar hij was zo gezond als een vis. En dan een idioot ongeluk waarbij we niet weten wat er gebeurde, maar hij kon direct niet meer lopen. Over zijn dood kunnen we voorlopig niet praten en dat doen we ook niet. We missen hem ieder uur en voelen ons ongelofelijk bevoorrecht dat hij in ons leven was.

Liefste Mas, ik droom dat je ergens bent waar Lennox, Melua, Teun, Wick en Sergio op je wachtten en dat jullie het samen goed hebben. In ons leef je voort, ons leven is zoveel mooier geworden doordat jij er was. Dag aller, allerliefste vriend.

16 juli 2022, zaterdag