gemis

En dan mis je haar in alles. Geen Melua die 's ochtends kwispelend de werkplaats uitkomt. Geen Melua die languit in de zon op het erf of in de voortuin ligt. Geen lekker hapje meer voor haar maken tijdens het voeren 's middags. Haar lege slaapplaats. Niemand die je voor de voeten loopt tijdens het voeren.

Melua koos ons ooit uit. In de groep honden waarnaar we gingen kijken stond ze achteraan, maar zodra ze ons zag stormde ze naar voren en ging dicht tegen me aan staan. 'Bij jullie wil ik horen', leek ze te zeggen. Liefde op het eerste gezicht. Van beide kanten. Een liefde die nooit overging. Ook niet toen ze niet om kon gaan met kleine hondjes en ze teckel Gijs beet. Ze woonde vanaf die tijd aan één kant van het erf en kon niet meer bij de anderen. De andere grote honden waren wel vaak bij haar en wij ook als we aan het werk waren op het erf. Rond Oud en Nieuw en als het onweerde lag ik vaak bij haar, want ze was zo bang voor knallen. We missen haar grote lijf, haar lieve ogen en haar onvoorwaardelijke liefde. Dankbaar dat ze bij ons was en nu veel verdriet. Het hoort bij elkaar, we weten het, maar het went nooit.