gevaarlijk

Dinsdagavond laat zat ik, zoals gewoonlijk, nog even boven bij de katten Benjamin en Mathilde. Toen ik op de ladder stapte om naar beneden te gaan gleed de ladder weg, ik kon niet meer terug en ben naar beneden gevallen. De ladder raakte de boekenkast en trok de helft mee.

Ik lag ondertussen al bewusteloos beneden. Ik ben op mijn achterhoofd gevallen en werd tien minuten later wakker in een plas bloed en een hele berg boeken. Mijn been zat in de ladder vast. Met moeite heb ik mezelf losgemaakt en kon overeind komen. Dick sliep al lang. Ik bleek wonder boven wonder niets gebroken te hebben. Een uurtje later zaten we in het ziekenhuis om mijn hoofd te laten hechten.

Een hersenschudding, blauwe plekken op rare plaatsen en een doof oor is wat ik er aan over gehouden heb. Dat oor wordt al beter en de rest zal ook genezen.

Wát een geluk heb ik gehad. Mensen breken hun nek door mindere dingen. We hebben onszelf natuurlijk verweten dat die ladder niet vast stond (nu wel natuurlijk, Dick heeft stevige beugels gemaakt), maar zo gaat dat als iets al tien jaar goed gaat. Je staat er niet meer bij stil.

Ik heb een paar dagen vrij genomen en doe het kalm aan (ik kan ook niet anders). Door zoiets sta je weer eens stil bij hoe kwetsbaar je bent, hoe vaak dingen wél goed gaan en wat belangrijk is in het leven. Ik ben dankbaar dat ik er zo van af ben gekomen. Sinds vanavond voel ik me al een heel stuk beter, dat komt vast ook door de bloemen met lieve wensen die ik heb gekregen. Ik voel me een gezegend mens. De ladder ben ik toch al weer een paar keer op geweest, maar die staat nu echt stevig vast Ellen :-).