incasseren

Een week geleden kregen we een nieuwe bank. Net als precies een jaar geleden.

Een jaar geleden was het een gloednieuwe, dure bank. Dat kon eindelijk, omdat we nog maar drie oude honden hadden, die zich keurig gedroegen.

Toen kwam, op 5 januari van dit jaar, Max bij ons wonen. Een wildebras van 1,5 jaar die niet te houden was in het gezin met jonge kinderen waar hij vanuit Roemenië was terechtgekomen. We hadden kunnen verwachtten wat er gebeurde. Binnen een maand was een groot deel van de nieuwe bank aan flarden. We hebben nog een jaar op de resten van de bank gezeten, maar langer was niet te doen.

Vandaar een nieuwe bank. Niet totaal nieuw, maar van Marktplaats. Een prachtige zwart leren bank zonder maar een schrammetje. We dachten dat een leren bank bestand zou zijn tegen hondengeweld. Onze oude rode, leren Ikea bank, houdt het al een poosje vol, vandaar die gedachte.

Deze nieuwe bank heeft het precies 12 uur uitgehouden. Toen was een groot deel van de rugleuning eraf. Ik hoef vast niet uit te leggen dat we enigszins wanhopig zijn geworden. In de jaren dat we hier wonen is het, geloof ik, bank nummer zes.

Natuurlijk doen we eraan wat we kunnen. Max kan hele dagen vrij rondrennen, hij heeft een speelkameraad gekregen die van wanten weet: hij en Chica spelen tot ze erbij neervallen. Hij heeft lappen, oude kussens en botjes om op te kauwen.

Waar het op neerkomt is dat we goed zijn geworden in incasseren. Na een dag wanhopen, stellen we onze verwachtingen bij naar: 'Ik hoop dat we tot en met de kerst nog op deze bank kunnen zitten.'

We hebben inmiddels op Marktplaats al een paar rode Ikea banken op het oog.

17 november 2023, vrijdag