het verhaal van Wick
Deze foto is genomen op de dag dat Wick bij ons kwam. Door dit verhaal op Facebook in 2018 stapte hij ons hart binnen:
"Al zeven jaar zit deze knul in het asiel...zeven lange jaren, ontelbaar veel dagen, al zolang wacht Wick. Ooit kwam Wick als jonge hond binnen. Gebracht door de handen die hem een jaar lang aaiden, door degene die hij zijn ultieme vertrouwen had gegeven, door zijn eigen baasje werd hij achtergelaten. Een jaar lang had Wick liefde mogen ervaren, Wick hoorde bij iemand, Wick was een gelukkige hond. Het zijn deze herinneringen, aan wat ooit was die hem door de lange dagen heen dragen. Al zeven jaar wacht Wick op een kans weer iemands trouwste vriend te mogen zijn, maar Wick lijkt onzichtbaar...niemand die hem ziet. Nu hij ouder wordt en de dagen in het asiel steeds zwaarder te dragen zijn willen we toch Wick nogmaals onder de aandacht brengen. Het kan niet zo zijn dat zijn jaren lang wachten in het asiel uiteindelijk voor niets zijn geweest. Wick verdient het om eens veilig in slaap te mogen vallen in een eigen mandje. Wick verdient het om liefdevolle knuffels en aaitjes te ontvangen wanneer hij super braaf zijn best doet om aan alles wat zijn baasje vraagt te voldoen. Wick verdient het dat iemand zijn naam eens roept en hij weet dat iemand hem zijn maatje noemt. Wick verdient het om na jaren wachten te worden gezien."
Wij zagen hem en hebben hem gegeven wat iedere hond verdient: een warm thuis, waar hij geliefd is, waar hij 'maatje' wordt genoemd. Wick was een bange hond, die niet kon rennen omdat hij daar nooit de ruimte voor had gehad, een hond die veel moest leren. We hadden geduld en veel liefde en stap voor stap durfde hij meer. Op een dag kwam hij uit zichzelf tegen me aan liggen, op een dag rende hij vrijuit door de wei, op een dag lag hij volkomen ontspannen op zijn rug. Wat ging hij vooruit. We hebben zo'n verdriet dat hij is niet meer is, dat zijn geluk hier maar zo kort mocht duren. Ik zie Wick nu alsof hij er nog is. Een hond zo slim als ik nog nooit heb meegemaakt. Elk spelletje begreep hij direct. Ik zie hem blaffend, met zijn hoge stem, voor het hek. Zachtjes snurkend op de bank. Ik zie de angst in zijn ogen bij de dierenarts. De opluchting toen de dierenarts zijn blaas had leeggemaakt. Zijn kop in mijn handen toen hij stierf. Met zoveel dieren als wij op Erve Knots een thuis geven, hoort verdriet erbij. Maar het went nooit.
