Buiten is het zo mistig dat je geen hand voor ogen ziet. Ik maak een laatste rondje over het erf. De dieren liggen rustig in het stro. Over twee uur gaan we het jaar uit en morgen begint een nieuw hoofdstuk, althans, laten we dat er van maken. Want wat een jaar was het. Van zoveel geliefde dieren afscheid moeten nemen, ongelukken, ziekte, Dick die al maanden niets op het erf kan doen, afscheid van Amersfoort. Ik kijk niet graag terug op dit jaar. Eerder met een brok in de keel. Twintigtwintig klinkt goed. Een nieuw decennium. Erve Knots bestaat tien jaar dit jaar. Een nieuwe start in Groningen met mijn werk. Het kan alleen maar beter worden, toch? Ik knuffel hier (in mijn schrijfhuisje) nog

Hector eet al twee dagen niet. Al een paar dagen daarvoor at hij weinig, maar nu eet hij niet. Hij komt wel kijken, ruikt aan zijn voer, maar gaat dan weer liggen. Een varken dat niet eet, dat is niet goed. Ik heb al van alles geprobeerd: zijn voer tot een bak warme slobber gemaakt, havermout met rozijnen voor hem gekookt, bananen en appeltjes in een bak. Alleen een stukje kerstbrood at hij op. Ik had daar een pijnstiller ingedaan, voor het geval dat hij pijn heeft. Misschien heeft hij iets aan zijn tanden? Morgen ben ik de hele dag weg voor de verhuizing van Amersfoort naar Groningen, maar als het dan nog niet goed is, nemen we contact op met de dierenarts. Zojuist heb ik een poosje bij hem

Zonsopkomst boven de Vossebelt vandaag. Het fijne van vroeg opstaan is dat je op dit soort heldere dagen de mooiste zonsopkomsten ziet. Met een beetje rijp op het gras en de omheining is het sprookjesachtig buiten.

Al veertien jaar hebben we naast ons huis en erf in Dalen ook een huis in Amersfoort. In dat huis had ik al die jaren mijn kantoor. Daarvoor zat mijn kantoor elf jaar lang in een bedrijfsverzamelpand in Amersfoort. Dus na 25 jaar verlaat ik mijn vertrouwde Amersfoort en ga in Groningen verder. Dat is dichterbij huis en het betekent veel minder reistijd. De laatste jaren zat ik vier uur per dag in de auto van en naar Amersfoort (files zorgden altijd voor een terugreis van 2,5 uur). Vandaag is alles ingepakt voor de verhuizing van aanstaande maandag. Ik was zo blij dat ik hulp kreeg nu Dick me niet kan helpen: Liesbeth en Robert en Rinske en Henk hebben helpen inpakken en schoonmaken. We hebbe

We wensen jullie allemaal fijne kerstdagen! Erve Knots ligt er opgeruimd bij. De volle container met oude spullen uit de werkplaats is afgevoerd vandaag. Ik heb nog een vracht hout naar de stort gebracht, de werkplaats van spinnenwebben ontdaan en alle overgebleven spullen een nieuwe plek gegeven. De klimop bij de keukendeur heb ik gesnoeid, het erf is weer aangeveegd door Ina en verder heb ik tevreden om mij heen zitten kijken naar het resultaat. Kerstavond vierden we met een bord boerenkool en acht honden om ons heen. De prachtige film 'The Two Popes' maakte de avond af. Toen ik na de film even buiten was, klonken in de verte de kerkklokken van Steenwijksmoer en verder was het doodstil. Ee

De werkplaats was al een hele poos aan een opruimbeurt toe. Vandaag hebben we een container laten komen en daarna hebben Jan en ik de werkplaats leeggehaald en de meeste spullen weggegooid. Op het erf hebben we nog wat hokken en andere losse dingen verwijderd. Morgen wordt de container al weer opgehaald, zodat we er met kerst toch nog een beetje knap bij zitten. Niet alles paste in de container, dus gaan we morgen nog wat spullen naar de stort brengen. In de werkplaats kunnen we het hooi en stro nu beneden opslaan. Dat is veel makkelijker dan op de hooizolder. Bovendien kunnen we in een bijna lege werkplaats de eieren van kippen en eenden beter vinden. Door de hulp van Jan en Ina raken we we

Donder ligt heerlijk op de kussens van de bank. Zo'n close-up geeft ook een mooi beeld van alle haren op de bank. Gisteren nog helemaal gestofzuigd door Ina en vandaag al weer vol. De twee grote jongens, Sergio en Mas, zijn in de rui en dan krijg je dit. Wij zijn er altijd op gekleed, maar je begrijpt dat je bezoek hier niet kunt laten zitten. Donder vindt dat best, zo heeft hij geen concurrentie. Ik zit dit trouwens te typen bij een waxinelichtje, want de stroom is uitgevallen in de Klaproos en het lukte ons niet het te herstellen. Morgen maar even verder zoeken en nu even erg romantisch in het bijna-donker met de katten op schoot.

Benjamin waakt over zijn voerbakje. Alle katten hebben hier onbeperkt de beschikking over harde brokjes. Een hapje zachtvoer krijgen ze twee keer per dag. Alles wat beperkt is, is extra lekker en dus daar staat iedereen klaar voor. Ze krijgen allemaal een eigen bakje. Voor een aantal is er speciaalvoer, anderen krijgen medicijnen door hun voer, dus het is van belang dat ieder zijn eigen bakje leeg eet. Benjamin is de grootste slokop en loert dus ook op de bakjes van anderen. Hij weet ook nog eens geen maat te houden met de harde brokjes en dat heeft ertoe geleid dat hij een echte 'Garfield' is geworden: een je-weet-wel-kater van gezellige omvang. Het staat hem goed.

Mathilde heeft haar draai gevonden. Veertien maanden zat ze op zolder nadat ze bij ons kwam wonen. Die ruimte van 40 vierkante meter was genoeg om te wennen aan haar nieuwe huis. Ze kwam de ladder niet af en ik bracht haar dagelijkse haar natje en droogje en een schone kattenbak. Haar broer zette al snel de stap om de wereld te gaan verkennen, maar Mathilde deed het kalm aan. Toen ze eenmaal wel de ladder af kwam, bleek ze ineens heel ondernemend. Ze is veel buiten, komt overal en weet de weg naar haar huis goed te vinden. Nu het wat kouder is, zit de graag binnen. Deze plek op het kleine groene bankje in mijn werkruimte is haar favoriet. Ze weet dat ik daar dadelijk kom zitten en dan gaat z

Ina helpt ons bijna iedere dag sinds Dick de operatie aan zijn been had en een hele poos niet uit de voeten kan. Ze voert de dieren 's middags, ruimt poep, maakt schoon, gaat met Dick naar afspraken. Ze is al jaren bij ons en zorgt ervoor dat Erve Knots kan draaien en ik kan werken. Niet alleen wij zijn blij met haar, alle dieren zijn ook gek op haar. Ze wordt elke keer als ze komt ontvangen door een enthousiaste, vrolijke beestenbende. Wat zijn we állemaal blij dat ze ooit ons erf op wandelde en hier de handen uit de mouwen wilde steken. Dank Ina! Alle woefs, knorries en andere figuren hier zijn zo blij dat jij er bent.

Afgelopen week heeft Pirelli (Piri) in het ziekenhuis gelegen. Hij werd de afgelopen tijd steeds magerder en het vorige weekend werd hij ook sloom. Toen hij dinsdag door Dick en Ina naar de dierenarts werd gebracht (ik was aan het werk) hield ik mijn hart vast. Zou hij er nog zijn als ik 's avonds thuis kwam? Hij is tenslotte al bijna zestien. Gelukkig bleek het 'maar' een ontsteking in zijn darmen te zijn. Hij moest even aansterken, kreeg wat injecties en kan nu verder thuis herstellen. Hij is nog wat zwak, maar zodra ik op de bank naast hem kom zitten, kruipt hij op schoot en laat met luid gespin horen wat hij daarvan vindt.

Brandon zoekt het hogerop. Hij ligt graag op tafel op ons te wachten. Gelukkig is hij de enige, want anders hadden we naast een grotere bank ook nog een grotere tafel nodig.

Elke dag begint en eindigt met een concert van de honden. Eén van de kleine honden (Gijs of Eddy) begint met een hoge piep en de rest valt in. Mas, Donder en Sergio met een melodieuze bas, Brandon en Wick met een soort gegil. Het is een hele kakofonie. Bloedserieus kijken ze erbij. Na maximaal twee minuten is het over en moeten we weer twaalf uur wachten voor ze ons weer trakteren. Lara is onze enige teef en zij doet niet mee. We horen haar in de kleedkamer haar bronzen stem wel oefenen, maar tegen de tijd dat ze wil beginnen is de rest al klaar. Misschien moeten we toch eens zorgen voor een dameskoor, dan komt Lara ook aan de beurt.

Dit plaatje hebben we al maanden niet gezien, omdat Dick al een hele poos niet kan lopen. We hebben een jaar van jewelste achter de rug. In vogelvlucht: in januari verloor Dick zomaar zijn geheugen, het kwam weer goed, maar het gaf ons grote schrik. Eind januari viel ik van drie meter hoogte van een ladder op mijn achterhoofd op het beton. Een gat in mijn hoofd en een stevige hersenschudding waren het gevolg. In februari kreeg ik een auto-ongeluk. De auto was ik twee maanden kwijt en vanuit ons afgelegen plekje naar mijn werk (overal in Nederland) met het openbaar vervoer was een hele opgave. In maart raakte teckel Teun zwaar gewond na een gevecht (Ina en ik raakten ook gewond). In april ove

Een paar weken geleden kreeg ik een appje. 'Wij willen je komen helpen, wanneer kan dat?" Vanmiddag stonden Jolanda, Harriet en Lotte voor de poort. We hadden elkaar één keer eerder ontmoet. Zo geweldig dat ze kwamen. We hebben de konijnenren, ofwel de 'Huppelhoek', een make-over gegeven. Blad en eikels verwijderd, de goot leeggehaald en de bestrating onder de modder vandaan getoverd. De konijnen doken in hun hol onder de grond en lieten zich niet zien. Vier dames aan het werk in hun domein, dat vonden ze wat veel van het goede. Toen we weg waren hoorde ik bewonderende kreten uit de Huppelhoek komen. Volgens mij zijn ze er blij mee. Zoals gewoonlijk ben ik weer vergeten foto's te maken, dus

Je moet twee keer kijken voor je haar ziet. Loenie heeft een mooie schutkleur. Loenie is nu bijna elf jaar en woont al weer zes jaar bij ons. De eerste vijf jaar was ze bijna uitsluitend op het erf te vinden. In de werkplaats, bij de varkens, op een stoel in de kapschuur, overal sliep ze liever dan binnen. Zomer en winter. Hele stukken van het erf waren van haar. Daar duldde ze geen andere katten. Nu ze wat ouder en milder is, komt ze veel vaker binnen. Lekker op de warme pelletketel of in de Klaproos op de vloerverwarming, ze weet de geneugten van het binnenleven te waarderen. Van vrijbuiter naar huismus, het kan hier allemaal.

Terwijl Nederland Sinterklaas viert, zitten wij tussen onze 'cadeautjes' op de bank. We zijn niet zo van het vieren. Geen Sint, geen Kerst, geen verjaardagen. Aan de andere kant vieren we elke dag ons geluk met de dieren. Geen grotere cadeaus dan gelukkige dieren.

Ruim een jaar geleden maakte Dick een mand. We hadden een dik kussen over en daar is de mand omheen gebouwd. De mand staat vóór een warmtepaneel in de keuken. Je begrijpt dat dit een favoriete plek is geworden voor alle honden. Donder is er vaak als eerste bij. Donder houdt echter ook van knagen (net als Eddy) en hij vond de mand niet compleet zonder afgekloven rand. En zo hebben wij nu een unieke mand. Een eigen ontwerp en voorzien van de (t)handtekeningen van onze kluivers.

De prachtige oude eik voor het raam van mijn werkplek laat haar blad vallen. De bladeren vallen laat dit jaar, hoorde ik. Dat komt door het rustige weer. Nu de eerste vorst er is, zal het niet lang duren voor de blaadjes allemaal gevallen zijn. Ik ben zo blij dat deze eik niet heeft hoeven wijken voor grasland. Haar takken beginnen laag op de stam, ze hebben nooit gesnoeid hoeven worden vanwege verkeer. Daardoor is het een eik met een oud profiel, zo zien bomen eruit als we de stammen niet kaal maken. Ik geniet elke dag van haar, de rustige wachter voor mijn deur.